Per inductionem et deductionem: etymologia proxima et remota Solaricevog istraživanja porekla Slovena (sa appendixom o Iliriji),

The aim of this work is to analyze the methodological approach of the philologist Pavle Solarić (1779-1821). Solarić is noted for his work on the origin of the Slavs and Illyrians and the Illyrian language and, more specifically, for his philological and etymological study of Slav history on which he wrote several works. These works are as follows: the preface to Vikentije Rakic’s Besjedovnik iliričesko-italijanski / Il dialoghista illirico-italiano (1810); Pominak knjižeski (1810); Bukvar slavenski triazbučni (1812); Rimljani slavenstvovavšiji (1818); Cenni sopra la lingua e letteratura illirica (1820); “Roda slavenskoga početak, razmnoženije, porode i izrodi” (manuscript); Istovetnost Skita i Sarmata, dokazana iz Pečaliji i iz Poslanija Pontiski P. Ovidija Nasona (1826). Methodology: A comparison and analysis will be carried out on a selection of textual and paratextual segments of Solaric’s work on the origin and geographic extension of the Slavs and of the Illyrian language. Results and conclusione: although Solaric’s approach to the origin of the Slavs is scholarly and consistent with developments in philology of his day, his use of both distant and more recent etymology fails to resolve the historical and linguistic contradictions which his work purports to address. Solaric’s analysis of these contradictions, which center on the term and concept “Illyrian’’, reveal the weakness of his method and his main thesis, that all people are descended from the Slavs and that the Slav language is at the root of all other languages. Svrha rada: da se obradi pristup Pavla Solarića (1779-1821), filologa slavenosrpskog perioda, poreklu Slovena, posebno Ilira i ilirskog jezika, tačnije njegovo filološko i etimološko istraživanje slovenske prošlosti. Solarić je autor nekoliko spisa po tom pitanju. Metodologija: biće upoređeni i analizirani Solarićevi spisi koji, u određenim tekstualnim i paratekstualnim segmentima razmatraju poreklo Slovena i prostor Ilirika, te slovenski i/ili ilirski jezik. Ti spisi su sledeći: Novo graždansko zemleopisanije (1804); predgovor Besjedovniku iliričesko-italijanskom / Il dialoghista illirico-italiano (1810) Vikentija Rakića; Pominak knjižeski (1810); Bukvar slavenski triazbučni (1812); Rimljani slavenstvovavšiji (1818); Cenni sopra la lingua e letteratura illirica (1820); “Roda slavenskoga početak, razmnoženije, porode i izrodi” (u rukopisu); Istovetnost Skita i Sarmata, dokazanа iz Pečaliji i iz Poslanija Pontiski P. Ovidija Nasona (1826). Najvažniji rezultati i zaključak: iako Solarić pristupa poreklu Slovena erudicijski i shodno razvoju nauke svog vremena, koristeći se daljom i bližom etimologijom, ipak ne uspeva da se oslobodi pristrasnosti i tako razreši povesne i jezičke protivrečnosti od kojih polazi i do kojih dolazi a koje su inherentno vezane za termin i pojam ilirskog, što manifestuje svu slabost metoda i sistema koji je trebalo da potvrde njegovu glavnu tezu, a tj. da svi narodi vode poreklo od Slovena i da je slovenski jezik u korenu svih drugih jezika.